روزی روزگاری کشوری بود که در آن زندان‌‎هایی مخصوص کودکان بنا کرده بودند

داستان زنی شصت ساله به نام «مونا» را روایت می‌کند

صبح یکی از روزهای آفتابی ماه نیسان، در یکی از خیابان های درجه یک نیویورک راه می روم و به این واقعیت فکر می کنم

این رمان قصه‌ی شهری ساحلی را توصیف می‌کند که میزبان فقر و یک سیستم نابرابر اقتصادی است.

کامیون تکان های شدیدی می خورد، بالا و پایین می رفت و عضلات چهره ی «نه» از دردی که می کوشید آن را فرونشاند، در هم پیچیده بود

در آن روزگار، درینای سبزرنگ و باابهت، این رودخانهٔ کوهستانی «خروشان و خشمگین»، میان سواحل سنگی و ماسه ای در حرکت بود.