(داستانهای فارسی، قرن 14)

من مات و مبهوت به چهره‌ آسمانیش خیره نگاه می‌کردم. او به حرف‌هایش ادامه می‌داد...

ساختمان تئاتر پیر بود و فرتوت...

رمان دروازه شباهتی شگرف به زندگی انسان دارد

مجموعه ای از داستان های کوتاه پربار و تاثیرگذار که با زبانی تلخ و گزنده، سرگشتگی، دلدادگی، دورویی، فقر، تنهایی، فراق و… را به تصویر می کشند و افکار و اندیشه ی آدمی را به تکاپو و تامل وامی دارند.

این کتاب داستان تنهایی نیست، داستان خیال پروری هم نیست. داستان آدم هایی است که خیال هایشان را جدی می گیرند.