خورشید مثل اسبی بالدار، بالای گودال آویزان مانده بود. با گردن شکسته و سری که خم شده بود روی سینه‌اش، انگار به سیا نگاه می‌کرد.

به پدر که می رسم، شگفت زده، قبل از هر کلمه ای می پرسم: «مگه شما نمردین بابا؟»

تمام لحظه های عمر من، کنار تو... چرخیدن در تاریکی بود...!

قهرمان این رمان، قربانی یک اشتباه است

نویسنده قهرمان‌های کتاب‌هایش را از مردهای معمولیِ شیردل بی‌ادعایی انتخاب کرده است که خرمشهر را رها نکردند و ایستادند و جنگیدند.

پیش از مهاجرت به استرالیا، سال هادر تهران زندگی می کردم.