قهوۀ هردوی ما سرد شد. دستۀ کتاب‌هایی را از روی میز برداشتی و رفتی…

ما در این جهان هول‌آور تهدید آدم‌ها یا موجوداتی را می‌شنویم که هر لحظه به ما نزدیک‌تر می‌شوند.

من از تقدیر معلوم پیش رویم نافرمانی کردم تا تو را داشته باشم.

دریا در نزدیکی موج‌های بی‌قرار خزر، به شبی برمی‌گشت که لباس عروسش را به دیوار اتاقش آویخته بود.

غزل نارویی نویسنده ایرانی متولد ۱۳۸۴‏ می باشد.

همه جا تاریک بود. تنها مهتاب بود که هرازگاهی بر فراز آسمان نورافشانی می‌کرد. فضا بی شباهت به حیاط عمارت نبود. زنی نالان در پای تک درختی خشکیده نشسته بود...