(داستان های فارسی، قرن 14)

تمام لحظه های عمر من، کنار تو... چرخیدن در تاریکی بود...!

(داستان‌های فارسی، قرن 14)

خورشید مثل اسبی بالدار، بالای گودال آویزان مانده بود. با گردن شکسته و سری که خم شده بود روی سینه‌اش، انگار به سیا نگاه می‌کرد.

به پدر که می رسم، شگفت زده، قبل از هر کلمه ای می پرسم: «مگه شما نمردین بابا؟»

نویسنده قهرمان‌های کتاب‌هایش را از مردهای معمولیِ شیردل بی‌ادعایی انتخاب کرده است که خرمشهر را رها نکردند و ایستادند و جنگیدند.