جنایت ها و خشونت های بی پرده ای که در آثار ژان پاتریک مانشت دیده می شوند و لایه های پنهان اجتماع را برملا می کنند...

من امروز که این جا ایستاده ام، به یقین می گویم همه ی آن چه که ساخته ایم، اینک به دست ویرانی ست

حدود ساعت چهار صبح، صدای رگبار گلوله آرامش شب را شکست

آیا به دنبال حقیقت پشت افسانه نرفته بودم؟

اِدن از پنجره‌ی کوچک هواپیما کوه توچالِ به برف نشسته را دید که بر تهران مشرف بود

نورا احساس می‌کند بی‌مصرف و بی‌فایده است.حالش اصلا خوب نیست ؛ اما خبر ندارد که میان مرگ و زندگی کتابخانه‌ای است و در آن کتابخانه بی‌نهایت کتاب هست و هر کتاب یک زندگی است.

(شعر عربی،قرن 20م،شعر فارسی،قرن 14)

حدود ساعت ده ونیم شب ۹ مه ۱۹۳۶ غرشی ناگهانی، که یک روزنامه نگار آن را شبیه صدای فوران کوه آتشفشانی توصیف کرد

(مصاحبه ها،نقاشان و هنرمندان ایرانی،قرن 14)