کتاب تراژدی و تعالی (از دوران رنسانس تا عصر ما)

مؤلف بر این عقیده است که تراژدی در مقایسه با حماسه، کمدی، هجو و ادبیات غنایی ـ که جملگی بازنمایی زندگی‌اند ـ جایگاه بنیادی‌تری دارد. او می‌گوید تراژدی اصیل، یعنی جوهر بینش تراژیک زندگی ـ که اولین بار در درام یونانی پدیدار شد ـ شامل یک قهرمان تراژیک و جست‌وجو و آشکارسازی «تعالی» است و هرگاه نوعی رازورزی «استعلایی» در اثر وجود نداشته باشد، آن اثر دیگر تراژیک نخواهد بود. ویلیام جیانکولا، پژوهشگر ادبی، در این کتاب، شش تراژدی از دوران رنسانس تا عصر ما را مورد بررسی و دقت نظر قرار داده است: دکتر فاستوس (کریستوفر مارلو)، هملت (ویلیام شکسپیر)، شاه‌لیر (شکسپیر)، سفر طولانی از روز به شب (یوجین اونیل)، مرگ فروشنده (آرتور میلر) و پایان بازی (ساموئل بِکِت).