به همۀ زن‌هایی فکر کردم که خانواده‌ام از دست داده بودند، به چیزهای وحشتناکی که شاهدشان بوده‌اند...

برای نوشتن هیچ‌ راهی جز تمرینِ نوشتن وجود ندارد.

مکایا بی ­گالت با هر جمله‌ای که می‌­نویسد شما را طلسم می‌کند. لیدیا، برادرش و جزیره -قلمرو راز­ها و شورآب­‌ها، سرزمین انزوا و آرزو­- به دور خواننده تاری می­‌تنند که تا آخرین جملۀ کتاب رهایش نخواهد کرد.

سابرینا فرچایلد، دختر رانندۀ شخصی خانوادۀ لارابی، پس از پنج سال کار و اقامت در پاریس به لانگ‌آیلند بازمی‌گردد...

به این شکل زندگی‌ کردن عادت کرده بود و وقتی مردم فکر کردند دیگر انسان نیست و قفس را باز کردند، چیزی عوض نشد. همان‌جا ماند.

این کتابی است برای کسانی که هم‌زمان دو نگرش مخالف هم دارند؛ به‌عبارت‌دیگر، کتابی است برای همه.

ذهن من پر است از رؤیاها و خواب‌ ها و کارها و حرف‌ های آدم‌ هایی که نمی‌شناسمشان....