ایدهی نوشتن این کتاب، زمانی به ذهنم آمد که دیدم کودکان غزه از بیم فراموش شدن پس از شهادت و برای شناسایی، نام خود را بر بازوهای نحیفشان مینویسند.زبان الکن رسانهها و صفحات خبری که بدون هیچ احساسی با نگاهی ایستا و لحنی یکنواخت از آمار کشته شدگان میگویند، دیگر کافی است.شاید بهتر باشد اخبار را برای مدتی کنار بگذاریم و اجازه دهیم مردم غزه از آنچه بر ایشان رفته بگویند با دیوارنوشتههایشان.