کتاب بحران بشر

«بحران بشر» اثر آلبر کامو، مجموعه‌ای جذاب از مقالات فلسفی است که چالش‌ها و معضلات عمیقی را که بشریت با آن مواجه است بازتاب می‌دهد. کامو، نویسنده‌ی برنده‌ی جایزه نوبل و فیلسوف اگزیستانسیالیست، در پیچیدگی‌های شرایط انسانی کاوش می‌کند و مضامین معنا، پوچی‌ و جستجوی هستی اصیل را بررسی می‌کند.
مرکز اصلی این مجموعه، کاوش کامو در مفهوم پوچی است، موضوعی که او برای اولین‌بار در اثر اصلی خود «افسانه‌ی سیزیف» معرفی کرد. به گفته‌ی کامو، پوچ، تنش ذاتی بین جست‌و‌جوی انسان برای یافتن معنای زندگی و بی‌معنی بودن ظاهری جهان است. مقاله‌های «بحران بشر» این مضمون وجودی را مورد بازنگری قرار داده و گسترش می‌دهند و خوانندگان را به رویارویی با تضادها و عدم قطعیت‌های ذاتی وجود انسان دعوت می‌کنند.

آلبر کامو؛ ۷ نوامبر ۱۹۱۳ – ۴ ژانویهٔ ۱۹۶۰) نویسنده، فیلسوف و روزنامه‌نگار فرانسوی برنده جایزه نوبل ادبیات ۱۹۵۷ بود. او یکی از نویسندگان بزرگ در مکتب رئالیسم، خالق کتاب بیگانه و مقاله جریان‌ساز افسانهٔ سیزیف بود. او خالق مکتب فلسفی ابسوردیسم است. گرچه او هیچگاه خود را اگزیستانسیالیست ندانست اما ناخواسته آثار او تأثیر زیادی بر این مکتب گذاشت.

سه اثر معروف کامو با نام‌های بیگانه، کالیگولا، افسانه سیزیف بیش از هر چیز سبک نوشتاری او را معرفی می‌کنند و موضوع محوری‌شان پوچی است.

کامو در سال ۱۹۵۷ به خاطر پرداختن به مشکلات وجدان بشری در عصر حاضر برندهٔ جایزهٔ نوبل ادبیات شد. آلبر کامو پس از رودیارد کیپلینگ جوان‌ترین برندهٔ جایزهٔ نوبل و همچنین نخستین نویسندهٔ زادهٔ قارهٔ آفریقا بود که این عنوان را کسب کرد. همچنین کامو در بین برندگان نوبل ادبیات، کمترین طول عمر را دارد. او دو سال پس از بردن جایزهٔ نوبل در تصادف رانندگی درگذشت.

با وجود برچسب‌هایی که اغلب فلاسفه هم عصر وی به او زده‌اند، کامو اگزیستانسیالیست نبود. او در مصاحبه‌ای در سال ۱۹۴۵ هرگونه همراهی با مکاتب ایدئولوژیک را تکذیب می‌کند و می‌گوید: «نه، من اگزیستانسیالیست نیستم. هم سارتر و هم من همیشه متعجب بوده‌ایم که چرا نام ما را پهلوی هم می‌گذارند.» اگزیستانسیالیسم، در پی گرفتن هدفی به منظور معنی دهی به ارزش‌های ازدست‌رفته‌است. حال آنکه ابسوردیسم، پذیرش پوچی، عصیان و ادامه دادن به زندگی جدای از معنی تراشیدن و در پی گرفتن منظوری دینی است.

کامو در الجزایر فرانسه تحت استعمار فرانسه زاده شد. او در دانشگاه الجزیره تحصیل کرد و تا پیش از آنکه در سال ۱۹۳۰ گرفتار بیماری سل شود دروازه‌بان تیم فوتبال این دانشگاه بود. در سال ۱۹۴۹ پس از آنکه کامو از جنبش «شهروند جهانی» گری دیویس جدا شد یک اتحادیهٔ بین‌المللی را تأسیس کرد که آندره بروتون نیز یکی از اعضای آن بود. شکل‌گیری این گروه، به گفته خود کامو، بر اساس محکوم کردن هر دو ایدئولوژی شکل گرفته در آمریکا و اتحاد جماهیر شوروی بود.