البته اینی هم که من هیچگاه به هیچ دوستی وصیت نکرده‌ام که بعد مرگ آثارم را بسوزاند...

پانزده ساله که بودم، در روزگاری که می خواستم پا جای پای حکیم حافظ بگذارم....

بی تو به سامان نرسم ، ای سر و سامان همه تو ای به تو زنده همه من ، ای به تنم جان همه تو

سفر آن‌ها خود زندگی است؛ مسیری از دشواری‌ ها و پاداش‌ ها.

کمتر کارگردانی وجود دارد که به چیستی انسان، نه در ذاتش، بلکه به زمان حالش علاقه‌مند باشد