زندگی به تعبیر حافظ و محمدشمس لنگرودی مسافرخانه‌ دو دری است که از یک در آن داخل و از در دیگر بیرون‌ مان می‌کنند...

کافورپوش داستان گم ‌شدن است.

صدای در توی سرش کوبیده می شود. پله ها تند وتند چرخ می خورند و از زیر پایش بالا می روند...

وارد که می شود شروع می کند به گرم کردن... باشگاه بزرگ است و تاتامی هایش را تازه شسته اند...

دم غروب بود که رسیدم. آسمان تهران آبی پرتقالی بود و شهر، انگار زیر لحافی زرد و نارنجی عشق بازی کند،

چه کسی است که تصدیق می کند باید یک شبکه گوشت و استخوان وجود داشته باشد تا شکل عشق را حفظ کند