فئودور داستایفسکی که خودش در دوره ای مشخص از زندگی به قمار اعتیاد داشته، این رمان را با واقع گرایی و دقتی مثال زدنی نوشته است.

کتاب "شب‌های روشن" مثل خیلی از داستان‌های داستایوفسکی، یک راوی اول شخص بی‌نام و نشان دارد که در شهر زندگی می‌کند و از تنهایی و این که توانایی متوقف کردن افکار خود را ندارد رنج می‌برد.

این احساس بر همگی ما مستولی شده بود که هیچ راه برگشتی وجود ندارد.

مطالعه و یادگیری علم منطق دشوار است....

زمانی که پیرمردی سرمایه‌دار و کج خُلق به نام فئودور کارامازوف به قتل می‌رسد...

من به‌ زودی، خیلی زود، خواهم مُرد. رودخانه‌ها یخ‌جامه‌هاشان را از تن می‌ کَنند و من بر جریان برفابِ واپسین می‌روم... به کجا؟