مدتی پیش حرفش بود که نرم افزاری شاخته شده که می شود سوژه و ژانر و ساختار را به آن داد و داستان حاضر و آماده تحویل گرفت. شاید بشود، نمی دانم، اما اطمینان می دهم هیچ ماشینی در داستان هایش امتداد نمی یابد، زندگی نمی کند، نفس نمی کشد.

لیزا رادمن که در دهه 1960 در کیپ کاد بزرگ شد، یک دختر کوچک تنها بود. تابستان‌ها، در حالی که مادرش روزها در یک متل محلی کار می‌کرد و بیشتر شب‌ها در بارهای استان اونس‌تاون می‌رقصید، پرستار بچه‌اش ...

من قرار است تا ابد نگاهت کنم. خاکسترت را و شکوفه‌های کوچکت را. و تو را می‌سپارم به دریا. و دریا درست در همان جزیره‌ای که لبخندم به خواب رفته است تو را می‌کارد.

ادری هیپبورن، ستاره محبوب هالیوود، به خاطر نقشش به عنوان سفیر یونیسف و بازی در فیلم های ««تعطیلات رومی»» و ««صبحانه در تیفانی»» مشهور است. اما روی دیگر ادری هیپبورن مشهور تجربیات تلخی است که او طی جنگ جهانی دوم و اشغالگری نازی ها از سر گذراند.

این کتاب خواننده را مجذوب و میخکوب می کند....

«رمانی زیبا و استادانه و خوش‌ساخت، با طنزی تلخ… این اوج خلاقیت اوگرشیچ است.»