نه آقای رئیس به شما اطلاعات غلطی داده‌اند. نمی‌خواهم بروم، فقط از محل اقامتم بیرون آمده‌ام. در برابر مزایا و رشوه‌های شما ایستاده‌ام، این است چیزی که آمده‌ام تا بگویم. این هم کلیدتان.

همیشه فقط تا جایی می توانم پیش بروم. هر چه پیش تر می روم اضطرابم بیشتر می شود تا آن حد که بالاخره بیدار می شوم .هرگز نتوانستم تا تهش بروم. باید اما یک روز تا تهش بروم. باید؟! این باید اما از کجا می آید؟

آن زمان که برای زن بودن تنها نقطه ی امن شهر پستوی خانه بود، زنان قصه ی ما پیروز میدان نبرد زندگی شدند و شوری شیرین را رقم زدند.

در نیمه ی دهه ی شصت شمسی در ژرفنای یکی از دره های زاگرس مرکزی ، جایی میان کهگیلویه و بویراحمد و چهار محال و بختیاری، گروه کوچکی از مردمی منزوی و دورافتاده پیدا شدند که همچنان به سبک دوره ی پارینه سنگی زندگی می کردند.

(رمان ایرانی)