در نیمه ی دهه ی شصت شمسی در ژرفنای یکی از دره های زاگرس مرکزی ، جایی میان کهگیلویه و بویراحمد و چهار محال و بختیاری، گروه کوچکی از مردمی منزوی و دورافتاده پیدا شدند که همچنان به سبک دوره ی پارینه سنگی زندگی می کردند.

در تعریف من، تلخى و شیرینى دو روى یک واقعه هستند. در واقع پایان شیرین و تلخ زهر آن چیزى است که من رفته‌رفته شناخته‌ام. در آثار من، شاید اثرى وجود ندارد که به‌کل پایان شیرین داشته باشد.

این کتاب آغاز یک دوره از پژوهش و تحقیق درباره‌ی جمالزاده به شمار می‌رود. جمالزاده در زمینه‌های متفاوت و گسترده‌ای قلم می‌زد. از نقدهای ادبی تا داستان‌نویسی، عرفان و فلسفه تا تاریخ و فرهنگ.

فرمانده از بالای بام لبخند مغرورانه‌ای می‌زند و می‌گوید: «فردا به پایتخت می‌بریمش، او پیشکشی شایسته برای سرورم کوروش بزرگ است.»

شمسی عصار (۱۳۱۴)-(۱۳۸۷) که او را با نام شوشا گاپی می‌شناسند، متولد ایران است و تا تحصیلات دبیرستان ساکن ایران بود. در شانزده‌سالگی برای ادامه‌ی تحصیل در دانشگاه سوربن به پاریس رفت. در دوران دانشجویی اشعار و داستان‌هایی از او در مجلات منتشر شد.

شهاب الدین عبدالله مروارید از رباعی سرایانی بود که اغلب موضوع های خاصی را در اشعارش لحاظ می کرد و به سبب مهارت در دبیری و برتری و فضیلتی که در این رشته داشت توانست موضوع های مربوط به اصطلاح های دیوانی و مخاطبان را در رباعیات خود بیاورد.