کتاب ادبیات آرمان شهری (اتوپیا)

نخستین چیزی که بعد از خواندن این کتاب به خاطر خواهیم سپرد، تنش معنایی واژه «اتوپیا» است. به نظر می‌رسد در دست کم پنج قرن گذشته با دو سطح از اتوپیاپردازی مواجه بوده‌ایم. سطح شبیه‌سازی که محورش طراحی زمان -  مکان‌های مشابه اما بهبود یافته است و سطح وانمود (در معنای مدنظر ژان بودریار) که مشخصه اصلی‌اش خود ارجاع بودن است. امروز در عصر دیجیتال و به واسطه فضا‌های سایبری با سطح دوم بیشتر سروکار داریم. به هر حال دلالت واژه اتوپیا هرچه بوده و باشد، یک چیز مشخص است و آن اینکه اتوپیا و اتوپیاگرایی لزوماً به آینده و آینده‌گرایی مربوط نیست، بلکه می‌تواند به حال و گذشته مربوط باشد. می‌تواند بی‌آنکه متوجه‌اش باشیم وجود داشته باشد. برای همین است که از آن به عنوان «نامکان» تغییر می‌کنیم؛ هم هست و هم نیست.