کتاب آیین بودا و هنر ژاپن

نویسنده ابتدا توضیح می‌دهد که چگونه بودیسم که منشأ آن در هند است، از چین و کره پیش از رسیدن به ژاپن در قرن ششم عبور کرد و به ژاپن رسید. این مقدمه زمینه تاریخی لازم برای درک پیشرفت‌های بعدی هنر بودایی در ژاپن را فراهم می‌کند. بحث اول کتاب کتاب ادغام بودیسم در فرهنگ ژاپنی است. پیلگریم به این موضوع می‌پردازد که چگونه بودیسم توسط مردم ژاپن صرفا پذیرفته نشد، بلکه متناسب با عقاید و شیوه‌های موجود شینتو تغییر کرد و با فرهنگ ژاپن سازگار شد. این تلفیق در نحوه ساخت معابد بودایی، که اغلب عناصر شینتو را در‌بر‌می‌گیرد و در خلق هنر مذهبی که هر‌دو سنت را منعکس می‌کند، مشهود است. بعد از این دوره‌های مختلف هنر بودایی در ژاپن در فصول مختلف تشریح شده است: 1. دوره‌های آسوکا و نارا (538-794): در این دوره‌های اولیه، بودیسم به‌طور رسمی توسط دولت ژاپن تأیید شد. در این دوره معابد بزرگ و مجسمه‌های نمادین مانند «بودای بزرگ» ساخته شد.
‌2. دوره هیان (794-1185): دوره هیان شاهد ظهور اشکال منحصر‌به‌فرد ژاپنی هنر بودایی بود. نویسنده توسعه بودیسم باطنی (فرقه شینگون و تندای) و تأثیر آن بر هنر، از جمله ایجاد ماندالا و اشیاء آیینی پیچیده را برجسته می‌کند.
‌3. دوره کاماکورا (1185-1333): این دوره با بازگشت به واقع‌گرایی و تمرکز بر فرم انسانی مشخص می‌شود. نویسنده از تأثیر طبقه جنگجو (سامورایی) بر هنر بودایی بحث می‌کند که منجر به خلق مجسمه‌های قدرتمند و البته انسانی شدند. دوره کاماکورا همچنین شاهد ظهور بودیسم ذن بود که زیبایی‌شناسی جدیدی از سادگی و خودانگیختگی را به هنر ژاپنی آورد.
‌4. دوره موروماچی و مومویاما (1336-1600): ذن بودیسم در این دوره‌ها به شکوفایی خود ادامه داد و بر اشکال مختلف هنری از جمله نقاشی با جوهر، طراحی باغ و مراسم چای تأثیر گذاشت. نویسنده چگونگی بیان اصول ذن وابی‌سابی (زیبایی در نقص) و یوگن (عمق اسرارآمیز) در هنر را بررسی می‌کند.
‌5. دوره ادو (1603-1868): دوره ادو دورۀ شکوفایی هنر عامه است. نویسنده تولید چاپ‌های چوبی با الهام از آیین بودا، توسعه سبک‌های جدید نقاشی و تأثیر مستمر زیبایی‌شناسی ذن را بررسی کرده است.