هانا آرنت معتقد است که در تاریکترین روزها هم میتوان به یافتن بارقهای از نور امیدوار بود؛ نوری که نه از نظریهها و مفاهیم، بلکه از حیات و اعمال افراد سرچشمه میگیرد... آرنت هشدار میدهد که نباید به وسوسهی پوچگرایی، بدبینی یا بیتفاوتی تن در داد. او در مقابلِ امید بیجا و یأس بیجا مقاومت میکرد و در توصیف ظلمات زمانهی ما، در توصیف دروغ، نیرنگ، خودفریبی، تصویرسازی و تلاش برای نابودکردن تمایز میان حقیقت و دروغ، صریح و بیپروا بود... و به این خاطر است که امروز، آرنت را باید خواند و دوباره خواند.»دانیل مایرکاتکین