روایت، گرچه گاهی طنزآلود و اغراقآمیز است، اما در دل خود حقایقی دردناک درباره تنهایی انسان معاصر، معنازدایی از زندگی، و حفرههایی پرنشده در دل شهرهای بزرگ را آشکار میکند.
در سالهای نه چندان دور، در دهههای چهل و پنجاه خورشیدی کودکان و نوجوانان ایرانی با کتابهای نویسندهای (داریوش عباداللهی) آشنا شدند که قصههایش تمثیلهایی از عدالتخواهی و شورمندانه زیستن بود.