آیت الله شیخ محمد کاظم خراسانی، معروف به آخوند خراسانی فقیه و فعال سیاسی شیعه بود. او به دلیل استفاده از موقعیت خود به عنوان مرجع به عنوان نیروی مشروعیت بخش در پشت اولین انقلاب دموکراتیک آسیا که در ایران (1905-1911) رخ داد، معروف است، جایی که او حامی اصلی روحانی انقلاب بود. او معتقد بود که در غیاب امام، شکل دموکراتیک حکومت بهترین گزینه ممکن خواهد بود و انقلاب مشروطه دموکراتیک را جهادی (جنگ مقدس) میدانست که همه مسلمانان باید در آن شرکت کنند.