ملیسا داکوستا در داستانی تکاندهنده بر گستردگی بیحدومرز توانایی خیالپردازی تأکید میکند و به یادمان میآورد که تنهاا عشق التیامبخشترین مرهم بر عمیقترین زخمهای انسان است.