هجومِ تندبادگونهی گذشتههای دورونزدیک و سرک کشیدن آدمهایی که مُردهاند و حالا در داستان فرصت پیدا کردهاند یکبار دیگر خودی نشان بدهند. فاطمه نقوی با این تکنیکِ بازگشت زمانِ حال را دچارِ یک مسئلهی جدی میکند و آن اینکه انگار این تمام ماجرا نبوده و باید گذشته را احضار کرد. آدمهای او متفاوتاند و مملو از ماجرا. او نویسندهای است که توانسته از سوژههای بهظاهر عادی به پایانهایی بسیار متفاوت برسد، برای همین روندی که داستانها دارند، مخاطب را مجذوب خود میکند.