کتاب عروس ناخواسته

به صدای سلامی به خود آمد و به چهره خندان، زیبا و دوست داشتنی دخترش نگاه کرد. توتیا با چند قدم بلند خود را به او رساند. بوسه‌­ای محکم بر گونه او زد و گفت: «بازم توی فکر بودی بابا؟ خیلی دلم می­‌خواد بدونم به چی فکر می‌­کنی که این قدر از دور و برت بی­خبر می­‌شی.»

توفان او را در آغوش گرفت و گفت: «بیست ساله دارم با این افکار زندگی می‌­کنم.»

– نمی­خوای برام تعریف کنی؟ هنوز وقتش نشده؟

توفان او را نوازش کرد و گفت: «می­گم بابا، عجله نکن.»

– دیگه طاقت ندارم، صبرم تموم شده.

– تو رو خدا عجله نکن توتیا. این همه عجله برای چیه؟ تو که این همه سال صبر کردی، چند وقته دیگه هم روش.

توتیا لحظه‌­ای بی­‌حرکت ماند و سپس گفت: «دیشب خواب مامانی رو دیدم.»

(از متن ناشر)