گرچه شاعرند و با غزل وجودشان یکی ست با زمین و خاک پست،تار و پودشان یکی ست یک قصیده بیشتر امان شان نداده اند شیون و ترانه،نوحه و سرودشان یکی ست مردمی که از قفس به شب نگاه کرده اند سقف راه راه و گنبد کبودشان یکی ست هیچ کس از آبروی عشق دم نمیزند شاعران خسته،بود و نبودشان یکی ست.