کتاب برسد به دست لیلا حاتمی

 وقتی کف دستش را می کشید روی سرش یعنی نمی تواند راحت حرف بزند. یعنی دارد پی کلمه می گردد. گفتم نجو این قدر این سبیل را، تمام می شود. بی سبیل خنده دار می شوی. گفت مسئولیتش سنگین است. گفتم بله. من هم برای همین می گویم. از قدیم گفته اند سروسامان. سروسامان دادن کار سختی است. یک چیزهایی گفت راجع به نمی دانم این که جامعه هم هست و مسئولیت ما در مقابل جامعه چه طور می شود تکلیفش و از این حرف ها. گفتم من و تو چه کار به کار جامعه داریم، رفیق؟ خیلی زور بزنیم کلاه خودمان را بچسبیم که باد نبرد.