فضای داستان های "کورش اسدی" مبهم است و دارای نمادهای فراوانی است. فضایی سودازده که همچون بخاری بر شیشه ی ذهن مخاطب می نشیند و مسائل را در هاله ای از ابهام به او نمی نمایاند. به عبارتی نویسنده از پس این شیشه ی بخارزده سعی می کند کشف حقیقت را به عهده ی خود مخاطب بگذارد و این امکان را به خواننده می دهد که حتی نارسایی های حقیقت را به حساب او و داستان هایش بگذارد. اگر به داستان پردازی های مبهم و اثری با فضا و ساختار زبانی متمایز علاقمند هستید، "باغ ملی" از "کورش اسدی" می تواند توجه شما را برانگیزد.