محمود پورعالی روزنامهنگار، مترجم و تکنسین هلیکوپتر کبراست و من این افتخار را دارم که بر مجموعه خاطرات ایشان متنی به یادگار بنویسم. این مجموعه از چند جهت درخور توجه است. در ادبیات داستانی و خاطرهنویسی، ایجاد ارتباط میان عواطف و مفاهیم اخلاقی و انسانی با جنگ، که فیالذات خشن و مرگبار است، کار بسیار دشواری است؛ چراکه این امکان هست که نویسنده در دام احساسگراییهای سطحی بیفتد یا در حد کلیشههای شعاری بماند؛ بنابراین ایشان توانسته است با قوت از عهده این امر مهم برآید. محمود پورعالی که خود از نزدیک و مستقیم شاهد ماجراهای درون پادگانی بوده است، توانسته دلایل پیوستن به انقلاب را در فضایی داستانی به تصویر و بیان آورد. در خاطرهای از همین مجموعه فرمانده گردان با ساک پرواز وارد خط میشود و بهطرف مستر اسمیت تعمیرکار مجرب آمریکایی، میرود. اما اسمیت از او فاصله میگیرد، سپس با گفتن ببخشید به انگلیسی پشتش را به او میکند و با ادامه رفتارش آنها را به حیرت میاندازد. (با احترام محمدعلی علومی رماننویس و اسطورهشناس)