کتاب نه نگهبان

در اینجا، در محلی به نام چاکتاجال، کلبه‌هایمان را ساختیم، در اینجا پارچه جامه‌هایمان را بافتیم، در اینجا خاک رس را به سود خود به کار بستیم. ما جدا از دیگران، غنائم جنگی را در دستمان دور سر نمی‌چرخاندیم و سود معاملاتمان را پنهانی نمی‌شمردیم. پس از انجام کارهای روزانه دور آن درخت جمع می‌شدیم و خدایانِ صلح و آرامش را صدا می‌زدیم. آه، ما خوشحال بودیم، زیرا باور داشتیم که آن‌ها نظر لطفی به زندگی‌مان داشتند. اما آن‌ها در شوراهای خود، برایمان خوف و بلا انباشته بودند.
در گذشته پیشگویی‌هایی کرده بودند. خشکسالی، مرگ و بدبختی‌های دیگر، اما پیشگویان ما نمی‌توانستند بگویند این سرنوشت تلخ و غم‌انگیز، چه زمانی برای ما رقم خواهد خورد. چه کسی می‌تواند ابری را که در بطنش آذرخشی پیچ‌وتاب می‌خورد، متوقف کند؟ آن‌هایی که مقدر بود بیایند، آمدند.
ما بر فراز نیزه‌ها به خواب ابدی فرو نرفتیم، بلکه پس از خستگیِ روزی سرشار از رنج و زحمت، فرو افتادیم. نگاه خیره‌مان در کمینگاه نهفته نماند، بلکه بر وحشتی فراخ گشوده شد. ما از روزگاران قدیم، قانون تصاحب قربانیان را به‌خوبی می‌دانستیم. همه این‌ها را دیدیم، اما به‌راستی تاب آوردیم و نمردیم.