یکی از گونه‌های نثر کهن فارسی از ادوار نخستین آن، مجالس عالمانی از خراسان و ماوراءالنهر قدیم است که در قالب کتاب‌هایی تدوین شده و البته کمتر توجه پژوهشگران را جلب کرده است.