امروزه علم معانی از سخنگفتن بهمقتضای حال سخن میگوید. بیان شامل بیان معنی واحد به روشهای مختلف است و بدیع به واکاوی زیباییهای سخن میپردازد و شرط سخنآرایی آن است که کلام دارای فصاحت و بلاغت باشد. یعنی تا ساختمان کلام شکل نگرفته باشد نمیتوان یا نباید آن را پیراست و به عبارت سادهتر بعد از رعایت معانیوبیان بدیع قابلیت ابراز وجود مییابد. اما بهطورکلی تنها به یاری این سه حوزه در قلمرو زیباشناسی کلام است که میتوان زبان را از ادب بازشناخت و به ایجاد مرزبندی میان این دو پرداخت.