بشر باید به سطحی از فهم و هوشیاری نائل شود که پیوند مسائل، منافع، سرنوشت و امنیت خویش را با کل جامعۀ بشری و حیات طبیعی به لحاظ مادی و معنایی درک کند.
او باید توانمند شود تا بتواند مشارکت کل جهان هستی در تصنیف سمفونی شورانگیز و دلنواز قدسی را درک کندو به این باور برسد که هر یک از اجزای هستی با معجزۀ عشق کنار هم گرد آمدهاند.
سمفونی که در سایۀ همنوازی، هماهنگی و همبستگی مجموعه نواخته میشود و درعینحال، کل مجموعه با احترام به یکتایی بینظیر هر جزء، زیباترین بستر و مناسبترین فرصت را برای تکنوازی و تحقق وجود فردی فراهم میآورد و برای تجلی بهترین دستاورد و شاهکار او همسازی میکند.