(اقتباس از محمودبن علی خواجوی کرمانی)

نویسنده در این مجموعه، به سراغ آدم هایی می رود که برای فرار از تکرار و تنهایی، به شی ای یا خاطره ای پناه می برند،

شکلش را مثل آش نذری به سرعت بین تمام دور و بری ها قسمت می کرد.

باور کردنی نبود انبوهی از پرندگان سیاه رنگ لای شاخ و برگ درختچه‌ها خوابیده بودند...