کتاب غزلیات شمس تبریز

کتاب «غزلیات شمس تبریز» که به قلم بلندآوازه‌ی مولانا جلال‌الدین محمد بلخی، شاعر و عارف سترگ قرن هفتم هجری نگاشته شده، یکی از والاترین جلوه‌های طرب‌ناک و شیدایی زبان فارسی در عرصه‌ی عرفان و شعر غنایی به شمار می‌رود. این مجموعه، دریایی‌ست خروشان از شور معنوی، عشق قدسی و استغراق در جمال ازلی، که از سینه‌ای آتشین و روحی شوریده سر برآمده است. در این میان، تصحیح و گزینش استاد محمدرضا شفیعی کدکنی، کوششی‌ست علمی، نقادانه و ذوق‌ورزانه در راه پالایش این دیوان از اضافات ناصواب و نسبت‌های نادرست. در این نسخه، غزل‌ها با نگاهی سنجیده براساس نسخه‌های کهن گردآوری شده و در پایان هریک، یادداشت‌هایی کوتاه و روشنگر بر مضمون و واژگان دشوار فراهم آمده است. غزلیات شمس، در بیان مولانا، نه‌تنها آیینه‌ی بی‌بدیل عوالم باطنی و تجربه‌های شهودی اوست، بلکه به تعبیر شفیعی کدکنی، زبانی است برای ابراز آنچه در زبان نمی‌گنجد. واژگان، در این دیوان، با نظمی موزون و انفجاری از معنا، راهی به سوی بی‌نهایت می‌جویند و مخاطب را از حصار عقل متعارف به فضای پرنور شهود می‌برند. این اثر سترگ، نه‌تنها مرجعی است برای پژوهندگان زبان و ادبیات فارسی، که مأوایی‌ست برای دل‌های عاشق، جان‌های حقیقت‌جو، و ارواحی که در جست‌وجوی وصل‌اند؛ وصل به حقیقتی که از زبان شمس تبریزی در روح مولانا شعله‌ور گشت.