یکی از گونههای نثر کهن فارسی از ادوار نخستین آن، مجالس عالمانی از خراسان و ماوراءالنهر قدیم است که در قالب کتابهایی تدوین شده و البته کمتر توجه پژوهشگران را جلب کرده است.
یکی از مهمترین نوشتههای ارسطو کتاب شاعری است که در جستجوی ارائه تفسیری دقیق از انواع شعر و ساختار و اجزای شعر والاست. ارسطو شعر را ابزار تقلید برای نمایش یا بازنمایی زندگی به واسطه شخصیت، احساس و کنش میداند.