(داستان های فارسی،قرن 14)

چشمانش را باز کرد. دوباره روز دیگری آغاز شده بود. درد سراسر بدنش را فرا گرفته بود.

آن روزها فکر میکردم که این زمین و قصرش تا ابد برای من خواهد ماند اما اشتباه میکردم من تنها برای چشم بر هم زدنی صاحب آنجا بودم. شاید درست تر باشد که بگوییم زمین صاحب من بود چون قرار است برای ابد مرا در آغوش بگیرد.

تنهایی شاید شبیه خود جو بود با کلاهی لبه دار و سیگار همیشه روشن.

من قرار است تا ابد نگاهت کنم. خاکسترت را و شکوفه‌های کوچکت را. و تو را می‌سپارم به دریا. و دریا درست در همان جزیره‌ای که لبخندم به خواب رفته است تو را می‌کارد.

(داستان های کوتاه فارسی،قرن14)