در من / زنی است / برگ هایش را / باد می برد / اشک هایش را آفتاب / آه / گل های آفتابگردانم / لب های کبودتان را / به نور / نزدیک می کنم.

استدلال من از نگاه / خیره شدن به توست

سعدی شیرازی بوستانی دارد که عطر دل انگیز گل های خوشبوی آن، هر جان شیفته و شیدایی را مست می سازد.

در حیرتم از این مردم ....