همه جا تاریک بود. تنها مهتاب بود که هرازگاهی بر فراز آسمان نورافشانی می‌کرد. فضا بی شباهت به حیاط عمارت نبود. زنی نالان در پای تک درختی خشکیده نشسته بود...

(داستان های فارسی،قرن 14)