کتاب زنان عشایر ایران (خاطره بافی میان ایل قشقایی)

نویسنده در اثر خود گزارش جذاب و جالبی از زندگی ایلی و قبیله ای در ایران ارائه می دهد و جامعه ای متفاوت از تصور غالب گردشگران خارجی و رسانه های غربی به تصویر می کشد.نویسنده مشکلات و سبک زندگی عشایری قشقایی جامعه و فرهنگشان را ثبت می کند. او به ما نشان می دهد که چگونه آن ها با حفظ هویت قومی و زبانی و ارزش های ایلی، خود را به عنوان یکی از بزرگ ترین گروه های ایلی در ایران با دنیای مدرن تطبیق می دهند. این کتاب با متنی جذاب و ثبت زندگی رو به انقراض، متنی ضروری برای علاقه مندان به مطالعات تاریخ ایران خاورمیانه انسان شناسی و جنسیت است.

قشقایی یا ایل قشقایی یکی از اتحادیه‌های ایلی ایران است که مانند بسیاری از اتحادیه‌های ایلی متأخر ایران مخلوطی از قبیله‌هایی با ریشه‌های قومی گوناگون ترک، لر، کرد و عرب است، اما بیشتر قشقایی‌ها ریشه‌ای ترک دارند و تقریباً اکثریتشان به جز کُرُشی‌ها، به گویشی از زبان‌های ترکی اغوز غربی صحبت می‌کنند که خود آن را ترکی می‌نامند. اکثریت قشقایی‌ها شیعه‌مذهب هستند.

مرکز اصلی این ایل استان فارس است. اما به دلیل وسعت اراضی و قلمرو در دیگر استان‌ها نیز ساکن هستند. از این جمله می‌توان به استان‌های کهگیلویه وبویراحمد (گچساران)، چهارمحال و بختیاری (بروجن، سامان، کیان، جونقان، بلداجی، طاقانک، بارده، هرچگان)، خوزستان (هفتکل) و (زیدون)، اصفهان (شهرضا، قسمتهایی از سمیرم، دهاقان، فریدن و لنجان) و بوشهر (دشتستان و دشتی) یزد (ابرکوه) اشاره نمود. قشقایی‌ها در دوره‌های مختلف به‌تدریج به این سرزمین کوچیده و در آن ساکن شده‌اند.