تولستوی نوجوانی خود را با مهر و محبت نمی نگرد و با آن که کودکی را سرچشمه زندگی می داند به دوران «نوجوانی» با لذت و تفاهم نمی نگرد و این معما را حل نشدنی باقی می گذارد.

داستان این رمان که از زمان معاصر شروع می شود، قصه در قصه است.

خودش را دید در قالب زن اثیری همانند عکسی که سیاوش از او انداخته بود

زن جوانی که در تهران زندگی می کند.

اتفاقات زیادی افتاد تا دختر بچه پر شر و شور و نوجوانی سرکش و پر انرژی، بشود زکی که حالا دارد با قطار به زادگاهش می رود.