برخورد اول بین دو نفر مثل زخمی سطحی است که هر دو احساسش می کنند و چرت تنهایی شان را پاره می کند.

ملک پروان. اگر نتوانم خط و خبری از ثری برایش ببرم می میرد. و اگر ملک بمیرد، اگر دق کند نمی دانم من سروکارم به چه روزگاری بیفتد

رئالیسمی که در دل خود علاوه بر روایت فرو افتادن آدم‌ ها، درگیر نمایش هولناک و گاه جبری زندگی دیگران و خُرده‌ شخصیت‌ها نیز هست...

داستان های کلباسی تنوع روایی و موضوعی دارند و رد پای تاریخ معاصر ایران را در آن ها می توان رصد کرد.

جوان شهرستانی بی مایه ای بود که همیشه دوروبر باجه تلفن می پلکید و روی گونه اش جای زخم سالکی بود...

وقتی بانو برای آخرین بار در آینه نگاه كرد، دیگر خود را نمی‌ شناخت