پدر لگدی حوالهٔ قدرت کرد و سکینه جیغ زد: «برین گم شین. خونهٔ من جای دعوا نیس....

من همیشه چایم را زودتر از تو تمام می کردم. گفتی «دهنت آستر داره!»

فکر می کنم چه عجب! بعد از مدت ها خودم را از قید و بند این که به کسی توضیح بدهم نجات داده ام

چی می شد اگر دعوتش را قبول می کردم و یک روز صبح، صبحانه را با او می خوردم؟

رمانی که در آن زمان باید کمی کُندتر شود تا راوی بفهمد چه کسانی از آن‌ سوی پنجره و در شب او را نگاه می‌کنند...

داستان سه دوست که سوداهای سیاسی در سر داشته اند....