داستان نوجوانی که سودای نویسندگی در سر دارد و در کش و قوس شب‌های حمله هوایی به تهران و در پناهگاه‌ سعی دارد با توصیف آنچه در پیرامون او در حال رخ دادن است خود را در قامت یک نویسنده معرفی کند.

وشی روی نقشه داشت گم می شد که دودکش های بلند کوره های آجرپزی را پیدا کرد

دلدار گفته بود: من از خداحافظی طولانی بیزارم. یه خداحافظی طولانی، مثل پریدن از یک ارتفاع بلنده. هرچه‌قدر دل دل کنی. هرچه‌قدر این پا اون پا کنی فقط سخت‌ترش می‌کنی. باید چشماتو ببندی و یکدفعه بپری.

قصه یک پراکندگی انسانی است در شهری مدرن و تاریخ زده...

مثل پر کاهی بین آسمان و زمین معلق مانده بودم

نثری پر کلمه و موجز بدنه رمان را ساخته است...