(داستانهای فارسی، قرن 14)

دلدار گفته بود: من از خداحافظی طولانی بیزارم. یه خداحافظی طولانی، مثل پریدن از یک ارتفاع بلنده. هرچه‌قدر دل دل کنی. هرچه‌قدر این پا اون پا کنی فقط سخت‌ترش می‌کنی. باید چشماتو ببندی و یکدفعه بپری.

با نوازش نور مایل تابیده از پنجره اتاقم که پرده توری سرخ پوشیده، بیدار شده ام اما او کنارم نیست

چشمان مرد به طرز عجیبی سیاه بود. دندان‌های تیزش می‌درخشید...