همیشه پلاکش را آویزان می‌کرد به دوربین تانک، به همه می‌گفت من که شب و روز تو این تانکم این تانک بدلِ منه.

همه چیز دارد مفهومش را از دست می دهد. زندگی، مقاومت دوست داشتن رابطه... همه چیز انگار مانند چای یخ کرده از دهن افتاده است.

پس، با حذفِ شماره‌های صفحه، متنْ ارجاعِ به خود را دشوار خواهد ساخت و مِیل مدام به ازیادْرفتن خواهد نمود: او، فراموش‌شده، در حاشیه‌های بی‌هیاهو، “خود”ش را خواهد کشت‌.

علی‌بابا حکایت روستازاده‌ای معمولی است که در کودکی یتیم می‌شود و مادربزرگش او را برای کار به خانه‌ی کدخدای ده می‌فرستد...

این پسر مرا یاد خودم می‌اندازد...