دیوان منوچهری دامغانی از مهمترین آثار منظوم فارسی در قرن پنجم هجری است.
تصحیح پیش رو پس از بررسی حدود هشتاد دستنویس، براساس شش دستنویس اصلی و شش دستنویس فرعی و با استفاده از دهها جُنگ و جُنگواره به انجام رسیده است.
کوشش مصحح بر آن بوده که با حفظ صورت اصیل ابیات و کنارنهادن صورتهای آسانشدهی نسخ متاخر برای نخستینبار چاپی منقّح و تصحیحی علمی و انتقادی از دیوان منوچهری به دست دهد.
در مقدمه به شرححال سراینده، معرفی ممدوحان و مسائل مربوط به تصحیح متن پرداخته شده و در تعلیقات، شرح دشواریهای ابیات و توضیح دربارهی جایها، کسان، ممدوحان و سال سرایش اشعار و پارهای از نکات مربوط به تصحیح ابیات آمده است.