کتاب دل آرام من کجایی

بهار نفس­های آخرش را می­کشید و خرداد بی­رمق در آغوش تیر فرو رفته بود. غروب آخرین روز بهار بود و روز به زوال می­رفت و ابرهای تیره‌‌ راه نفس خورشید را می‌بستند. آسمان لباس سرخش را از تن درآورده، جامه­ی سیاه شب را می‌پوشید.

من بالای پل چوبی ایستاده بودم و از میان نیزارهایی که قامتشان تا دو سه متر می‌رسید و اطراف رودخانه را فراگرفته بودند، به ناله­ی امواج و کمر پر پیچ رودخانه که میان نیزارها گم می­شد، می­نگریستم.

شاید اگر پیش از این، آنجا بودم از دیدن چنین منظره­ای به وجد می‌آمدم ولی اکنون گره­ی کوری بودم بر نقش قالی­ای که زمین و آسمان و همه چیز در آن زیبا بود!

قطره اشکی آرام و بی­صدا از گوشه­ی چشمانم چکید، نگاه خیسم روی امواج رودخانه چرخید. از این بالا انتهای آب را نمی­شد دید، اگر کسی سقوط می‌کرد، میان نیزارها گم می­شد و به حتم دست زمانه هرگز به او نمی­رسید.

کمی جلوتر رفتم. لباس سپید بلندم روی الوارهای پل چوبی کشیده می­شد. در بعضی از قسمت­های پل، الوارها کهنه و پوسیده و حتی نیمی از آن­ها ریخته و از میانشان کف رودخانه دیده می­شد. در بعضی جاها میخ­ها بیرون زده بودند و پل چوبی با هر حرکتی فریادی بلند می­کشید.