از اونجا که نمی‌دونیم کی می‌میریم، به زندگی مثل یه چاه بی‌انتها نگاه می‌کنیم، درحالی‌که همه‌چیز به دفعات معین و واقعا خیلی انگشت‌شمار اتفاق می‌افته.

در غیاب شوهرم، مادر شوهرم از خانه بیرونم کرد و راهم به خانه زینال بندری افتاد.

زیرلب گفت: «اومار فرام پورتو...ریکو.»... از خودش پرسید، چرا او هم پورتوریکویی نباشد و این‌طور عراق را به‌تمامی از گذشته‌اش پاک نکند؟‌

چشم خانم! چشم. چه ساعتی قراره اونجا باشیم؟ زود که راه نیفتادیم؟ سورتمه‌سواری ِخانم. اینجا رو ببینین برف گرفته اونم چه برفی!

رامون رفت طرف بچه‌‌‌ها، جلوی يکى‌شان را گرفت و آن دوتای دیگر هم رفتند میان خانه‌‌‌ها ناپدید شدند.

رمانی جذاب و خواندنی درباره‌ی دوگانه‌ی عشق و قدرت