از اتاق جهانگیر بیرون آمد. خواست برای آخرین بار گلدان بامبو را آب بدهد، به آشپزخانه رفت. چشمش به تابلو افتاد؛ همان تابلویی که مدت‌ها تنها وسیله ارتباطی میان او و جهانگیر بود. بسته کوچکی پیچیده در کاغذ کادوی زیبایی با روبان سپید زیر تابلو به چشم می‌خورد. با قدم‌هایی لرزان به سوی آن رفت. روی تابلو نوشته شده بود: “من را ببخش و فرصت بده با آینده‌ای شیرین، گذشته تلخ را جبران کنیم”

ستیگ داگرمن از زندگی اجتماعی می‌نوشت...

بی دلیل نیست که همه کتاب ها، حتی کتاب های نه چندان مهم، شبیه چمدان هستند.

رمانی بسیار ارزشمند است که ظرافت‌های زندگی و تجربه‌ی انسانی را به شکلی منحصر به فرد روایت می‌کند.

کتاب "بیهوشی"، داستان جذاب پسری است که گذشته‌ی ناخوشایندی دارد و باید بفهمد چطور می‌تواند از اول شروع کند. داستانی غیرقابل‌پیش‌بینی درباره‌ی فرصت‌های دوباره‌ای که برایمان پیش می‌آید و اینکه در نهایت خودمان هستیم که انتخاب می‌کنیم چه کسی باشیم.