دقیقه‌ای به وضعیتی که در آن گرفتار شده بود، به نظرش رسید میلیون‌ها قاتل حرفه‌‌ای بر تک تک سلول‌های خونی‌‌اش سوار شده‌‌اند و در سرتاسر قلمرو بدنش تاخت‌وتاز می‌کنند.

(داستان‌های فارسی)

می‌ایستم پای پنجره. آسمان، آن‌سوی این اتاق، پشت این دیوارهای قطور گچی، آن سمت کله‌ی محدود و فکرهای کوتاه من، وسیع و روشن است و رنگی فروتن دارد، بدون لکه‌ای ناجور یا خطی ناهموار، بی‌وزن، بی‌نیاز، خاموش.

سکوت من گذشته دارد. به خاطر آن بارها تشویق شده‌ام. هفت هشت ساله بودم که دانستم هر بچه‌ای آن را ندارد.

داستانی را در بستر تاریخ نه چندان دور ایران روایت می‌کند.